Շատ տարօրինակ է, որ տիեզերքը ողողող և բոլոր այլ նյութերի վրա գրավիտացիոն ուժ հաղորդելու իշխանություն ունեցող նյութը՝ եթերը, պաշտոնական գիտության կողմից ոչ միայն որպես նյութ չի ճանաչվում, այլև նրա գոյությունը բոլոր միջոցներով դավադրաբար մերժվում է: Խորը ուսումնասիրելով այս իրավիճակը` կարող ենք հայտնաբերել, որ տարբեր ժամանակների բազմաթիվ առաջավոր գիտնականների բերած փաստերը, ապացույցները, պաշտոնական գիտությունը այն պարզ պատճառով հաշվի չի առնվում, որ մի բուռ մեծահարուստ բանկիրներ, հանուն գերշահույթների, գիտությունը դավադրաբար ուղղորդում են իրենց ուզած հունով: Այսօրվա ինտերնետի էջերում կարող ենք հանդիպել անտեսանելի եթերի ունեցած ֆիզիկական հատկությունների մասին հոդվածների: Եվ չնայած ֆիզիկական հատկություններ կարող են ունենալ միայն մարմինները կամ նյութերը, Մենդելեևի աղյուսակում եթեր անունով նյութ գոյություն չունի:

Մյուս կողմից, արդեն հարյուր տարուց ավելի է, ինչ մարդը լայնորեն օգտագործում է էլեկտրական հոսանքի ֆիզիկական, ուժային հատկությունները, սակայն էլեկտրականությունը որպես երևույթ նույնպես մնում է մինչև վերջ չբացահայտված առեղծված: Եվ եթե եթերը շատ առաջավոր գիտնականներ համարում են գազանման նյութ, ապա էլեկտրական հոսանքը նույնպես գազանման նյութի, կամ ըստ ժամանակակից գիտության, այսպես կոչված էլեկտրոնների ֆիզիկական ուժային փոխանցման միջոցով է ընթանում: Հաշվի առնելով էլեկտրամագնիսական երևույթների հուշող առանձնահատկությունները` կարող ենք ենթադրել, որ եթերը՝ էլեկտրոն կոչվող նյութն է: Այդ մասին հուշում է այն հայտնի փաստը, որ էլեկտրական հոսանքը շարժվում է մագնիսական դաշտի միջոցով` էլեկտրակիր հաղորդալարի արտաքին մասով, իսկ հաղորդալարի ներսում էլեկտրոնների հոսք չի նկատվում:

Երբ ենթադրում ենք, որ եթերը կամ նույն ինքը` էլեկտրոնը մեծ խտությամբ ողողում է անսահման տիեզերքը, ապա այդ ժամանակ բացատրելի է դառնում, թե ինչու տեսանելի լույսը, անտեսանելի ռենտգենյան և այլ ճառագայթները, ռադիոալիքները, մի խոսքով` այս բոլոր էլեկտրամագնիսական ալիքները և էլեկտրական հոսանքը, հաղթահարելով հսկայական տարածություններ, փոխանցում են էներգիա:

Տրամաբանելով, կարող ենք կռահել, որ նյութը չեր կարող հեռավոր գալակտիկաներից թռչելով հասնել մեզ, առանց ճանապարհին նույնանման նյութի բախվելու՝ առանց արագությունը կորցնելու: Իսկ որոշակի ճնշման տակ գտնվող գազանման նյութական «պատի» վրա կատարված ներգործությունը կփոխանցվի այնպես, ինչպես փոխանցվում է իրար հպված բիլիարդի գնդերի միջոցով կատարված հարվածը՝ գրեթե անշարժ թողնելով այդ գնդերի ցանցը:

Ի միջի այլոց, այս դեպքում հասկանալի է դառնում, թե ինչու լույսի արագությունն, արձակված մեծ արագությամբ ընթացող և անշարժ աղբյուրներից նույնն է: Հասկանալի է դառնում, որ ելեկտրամագնիսական ալիքները, նյութի միջոցով տեղի ունեցած էներգիայի փոխանցում է: Եվ եթե էլեկտրական հոսանքը տիեզերական եթերի ճնշումով հաղորդալարին հպված եթերի /լեկտրոնների/ միջոցով էներգիայի պտտական փոխանցվող շարժում է, ապա մագնիսական դաշտը, նույն եթերի հոսքի /էլեկտրական հոսքի/ շուրջը, մթնոլորտում գտնվող էլեկտրոն կոչվող նյութի միջոցով էներգիայի փոխանցումն է, կամ այլ կերպ ասած` մագնիսական դաշտը մթնոլորտում եթերի միջոցով փոխանցվելով տարածվող նույն էլեկտրական հոսանքն է:

Բոլոր էլեկտրամագնիսական ալիքները, այդ թվում նաև լույսը, իմ կարծիքով փոխանցվում են միայն էլեկտրոնների միջոցով: Ըստ տրամաբանության և Նյուտոնի օրենքների` էներգիան կարելի է փոխանցել միայն մարմինների կամ նյութի միջոցով: Այդ պատճառով այն փաստը, որ մագնիսական դաշտը մթնոլորտում և տիեզերքի «լիակատար դատարկության» մեջ կարող է ունենալ մեծ լարվածություն և մեծ տարածությունների վրա փոխանցել բավականին մեծ էներգիա, գալիս է հաստատելու այս վարկածը: Այս վարկածից բխող հետևությունները հնարավոր է խիստ հակադրվեն ժամանակակից ֆունդամենտալ գիտության դրույթներին, քանի որ հարցի նման դրվածքը կասկածի տակ կդնի ոչ միայն ատոմի ներքին կառուցվածքի մասին տեսությունները, Քվանտային մեխանիկան, այլև բազմաթիվ  այլ  չհիմնավորված տեսություններ:

1897 թվականին էլեկտրոնը որպես նյութ հայտնաբերել է Ջ. Թոմսոնը՝ կատոդային ճառագայթների ուսումնասիրության արդյունքում: Խնդիրը, թե որտեղից են հայտնվում էլեկտրոնները, լուծելիս, յուրաքանչյուր տրամաբանող մարդ պետք է հիմնվեր իր աչքով տեսածին և ենթադրեր, որ մետաղական կատոդներից դուրս հորդող ճառագայթները տվյալ մետաղի մասն են կազմում: Իսկ եթե գիտությանը արդեն հայտնի է այդ մետաղի տեղը Մենդելեևի աղյուսակում, ապա շատ բնական է, որ Թոմսոնին մնում էր ենթադրել, թե մինչ այդ անբաժանելի համարվող ատոմներում գոյություն ունեն նյութի ավելի մանր մասնատվածությամբ մասնիկներ:

Այս ենթադրությունը 1911 թվականին Ռեզերֆորդը նոր մակարդակի հասցրեց` ստեղծելով ատոմի միջուկի շուրջը պտտվող էլեկտրոններով նյութերի մոլորակային ներքին կառուցվածքի մասին մոդելը: Իսկ հետագայում, երբ պարզվեց, որ գոյություն ունի այդ մոլորակային մոդելի և էլեկտրադինամիկայի օրենքների միջև հակասություններ, բազմաթիվ գիտնականներ, սկսած այդ օրվանից մինչ օրս, հայտնաբերել և շարունակում են հայտնաբերել նոր մասնիկներ, հորինել նոր մոդելներ:

Ավելի զարմանալին այն է, որ այս ստեղծագործող գիտնականները չգիտեն, թե ինչու են մոլորակները պտտվում, սակայն պտտվելու այդ մոլորակային հատկությունը ենթադրաբար փոխանցել են նաև միկրոաշխարհին, չգիտեն նյութերի տեսակարար տարբեր կշիռներ ունենալու հատկության բուն պատճառը, սակայն իրենց տեսություններում հիմնվում են նաև այդ հատկության վրա: Եվ քանի դեռ մոլորակների ձգողականության ուժերի, առանցքային պտույտի և շարժումների մասին այսօրվա համաշխարհային գիտության պատկերացումները մնում են կախարդական ուժերի մասին նկարագրությունների մակարդակում, ապա նյութերում պտտվող դրական, չեզոք և բացասական լիցքերով մասնիկների մասին տեսությունները անհրաժեշտ է համարել ոչ ավելի քան ենթադրություն:

Երբ տիեզերքը ողողող եթերը որպես էլեկտրոն կոչվող նյութն ենք համարում, այդ դեպքում բացատրելի են դառնում անբացատրելի համարվող էլեկտրամագնիսական շատ երևույթներ, բացատրելի է դառնում, որ տիեզերական մարմինների ունեցած ձգողական ուժը, դա այն ուժն է, որը ծագում է այդ մարմինների էլեկտրամագնիսական դաշտի և շրջակա տիեզերքի էլեկտրամագնիսական դաշտերի հետ փոխհարաբերության արդյունքում: Մյուս կողմից, երբ նյութերի մեծ մասը թափանցելի է եթերի համար, ապա եթերն իր ֆիզիկական հատկություններով կարող է հանդես գալ որպես այդ նյութերին ներքին որոշակի ֆիզիկական, քիմիական կառուցվածք հաղորդող ճարտարապետ:

Այսպիսով, եթերն իր էլեկտրամագնիսական ալիքներ հաղորդելու կամ ձգողականության ուժի վերածվելու և ամենաթափանց հատկություններով «ամենաչարաճճի» նյութն է, և այդ պատճառով այն կարող է հանդես գալ մի դեպքում անկշիռ, մյուս դեպքում որևէ կշիռ ձեռք բերած, մի դեպքում աջ, իսկ մյուս դեպքում` դրա հակառակ ուղղությամբ պտտվելով, և կատոդային ճառագայթները մեր օրերում արդեն թանկարժեք արագացուցիչներում ուսումնասիրող գիտնականներին խաբելով, տարբեր անուններ ձեռք բերել:

Այդ պատճառով չի բացառվում՝ մոտ ժամանակներում նյութի ներքին կառուցվածքի մասին պատկերացումները հնարավոր է փոխվեն և Մենդելեևի աղյուսակում հայտնվի մի նոր տարր՝ էլեկտրոն կամ եթեր անունով:

12-12-2012թ.

Վեհարի Առաքելյան